تأثیر هیدروژل و کمپوست براستقرار و ویژگی های رویشی گیاه سیاه تاغ (haloxylon aphyllom)

با مدیریت درست آب و خاک و استفاده از فن­آوری نوین می­توان از بارندگی­های پراکنده و سایر منابع محدود آب در مناطق خشک و نیمه خشک در امر حفظ و ذخیره آب در خاک استفاده کرد. از جمله این اقدامات استفاده از کمپوست، کودهای آلی و تغییر در خصوصیات فیزیکی خاک با استفاده از اصلاح کننده های مختلف مانند پلیمرهای سوپرجاذب است. در این تحقیق اثر اصلاح کننده­های فیزیکی خاک شامل پلیمر جاذب رطوبت در چهار سطح (0، 1 ، 2 و 3 درصد وزنی) و کمپوست در چهار سطح (0، 5/0 ، 1 و 5/1 درصد وزنی) در شرایط مزرعه و به صورت گلدانی بر روی ویژگی­های رویشی سیاه تاغ مورد ارزیابی قرار گرفت. ویژگی­های مورد ارزیابی شامل میزان نیاز آبی گیاه، ارتفاع، طول میان­گره، قطر یقه، پنجه­زنی، وزن تر و خشک ساقه و ریشه بودند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف تیمارهای کمپوست و پلیمر به کار رفته در این تحقیق موجب افزایش جوانه زنی بذرهای و سیاه تاغ، استقرار آن­ها و بهبود صفات مورد بررسی در مقایسه با شاهد شدند. اثر ماده­ی اصلاحی کمپوست و پلیمر روی مهمترین صفت مورد بررسی (نیاز آبی گیاه) اختلاف معنی­داری را نسبت به شاهد نشان داد. حداکثر عملکرد ماده­ی تر و ماده­ی خشک و رطوبت نگهداری شده در خاک مربوط به تیمار 3% پلیمر در 5/1% کمپوست بوده و حداقل آن مربوط به تیمار شاهد با سطح صفر درصد ماده­ی اصلاحی مشاهده شد. کمپوست در مقایسه با پلیمر در افزایش میانگین صفات اندازه گیری شده نقش مؤثرتری داشت هر چند که استفاده باهم این دو، نتایج بهتری را نشان داد.